P.S. Ważne, że mi się podoba!
Mówiąc szczerze, nie planowałam robić kalendarza na 2019 rok. Ale w ostatnich dniach wywarliście na mnie taką presję, że po prostu nie mogłam nie zaprojektować nowej wersji. Szantaż emocjonalny (Jak nie będę mieć Twojego kalendarza, to na bank zapomnę o wszystkich wizytach z pancernikiem u veta i on umrze w męczarniach. Pancernik znaczy.), groźby karalne (Dawaj kalendarz na 2019, bo włamię ci się do mieszkania, jak będziesz spała i zamienię wszystkie makarony na takie z glutenem), błagania (daj kalendarza, mam horom curke i najniższą krajową). Nie chciałam uruchamiać tej spirali nienawiści. Usiadłam, zrobiłam i teraz - już bez zbędnego pierdololo - oddaję go w Wasze ręce.
P.S. Ważne, że mi się podoba!
P.S. Ważne, że mi się podoba!
Koniec czerwca to woń skoszonej trawy, koniec grudnia – przyprawy do piernika, a koniec sierpnia co roku pachnie jak… świeży katalog IKEA. Czasem się zastanawiam, czy jestem jedyną osobą, która przed przejrzeniem go zawsze musi zaciągnąć się tym zapachem. Ale przyznacie, zapach jest nie do podrobienia. Tak samo zresztą, jak i zawartość.
Jeszcze ciepły katalog na rok 2019, choć pachnie tak samo jak poprzednie wydania, jest przełomowy i różni się od nich znacznie. Być może ten czy ów zauważył, że coś się zmieniło, ale chcąc utrzymać poziom polskiego czytelnictwa na uwłaczająco niskim poziomie, z zasady nie przeczytał słowa wydanego drukiem. Nie martwcie się, zaraz wyjaśnię, dlaczego tym razem katalog jest jakiś taki inny.
Mogłabym nie mieć w domu biurka, a na komputerze pracować tylko z łóżka. Mogłabym nie mieć kuchni i stołować się na mieście albo codziennie zamawiać pizzę. Ba, nawet bez łazienki bym się obyła – chadzałabym pod krzaczek forsycji, myła się deszczówką, a dzieci podrzucała do wanny sąsiadowi. Ale ponieważ w życiu trzeba mieć jakieś priorytety, to na pewno – NA PEWNO – nie mogłabym nie mieć strefy wypoczynkowej. W czym jak w czym, ale w wypoczywaniu jestem wybitną specjalistką!
Uwielbiam jeść poza domem. Lubię rozsiąść się w knajpie, próbować nowych potraw, odkrywać połączenia smaków, na które nie wpadłabym nawet po stymulacji elektrowstrząsami. Zjeść coś, czego nie chciałoby mi się ugotować, chyba że pod groźbą śmierci głodowej. Lubię domawiać desery, pić kolejne napoje i fundować swojemu żołądkowi miks śledzia z bezą. Czyli coś jak ostatnia Wigilia, tylko że nie ja sprzątam.
KRUCHE ŻYCIE KAKTUSA
Dawno, dawno temu, gdzieś między Człowiekiem Demolką a Braveheartem, mój tata przyniósł do domu Peceta. Pecet nie miał Windowsa, umiał tylko w dyskietki i buczał jak snopowiązałka. Ale miał klawiaturę oraz wersję demo gry Prince of Persia i to już wystarczyło, by na zawsze odmienić moje życie. Po pierwsze, z miejsca odkryłam, że emocje, które wywołują warcaby, to dla mnie jednak ciut za mało. A po drugie, nauczyłam się, żeby nigdy, przenigdy nie wpadać do najeżonych kolcami dołów.
Nie jestem jakimś hardkorowym graczem, ale i tak spędziłam tysiące godzin swojego życia klepiąc we WSAD na klawiaturze lub rozładowując w padzie baterię za baterią. Zdarzało mi się wagarować, symulować tropikalne choroby, a nawet być przez tydzień bardzo, bardzo grzecznym dzieckiem, byle tylko anulować szlaban i sobie pograć. I wiem jedno: kiedy człowiek zatopi się w grze, zapomina nawet o higienie jamy ustnej, a co dopiero o higienie grania.
